Nie atakuje zapachem szlachetnej pleśni, raczej spokojne, choć o dość złożonym bukiecie i aromacie charakterystycznym dla niezleżałego pnia. Przejrzyste, nieco szampańskie, z tendencją na żywieckie. Stok zachodni umiarkowanie nasłoneczniony, o dość wilgotnym podłożu lekko kamienistym, wyzwalającym nieco cytrusowych, a nawet tropikalnych aromatów przejrzałych owoców. Ogólnie nieco płaskie, ale równe. Wymaga gruntownej dekantacji. Bardzo ciekawe ze względu na duży potencjał leżakowania. Satysfakcjonuje długość, ale bez bogatej końcówki. Dobre do serwowania z dachówką karpiówką, przy akompaniamencie przystawek z miedzi i szlachetnego kamienia. Dojrzałe pod polsko-słowacką granicą, skąd z należytą uwagą i nabożnością (wszak przez Częstochowę!) transportowane było TIR-em do centralnej Polski.

Z tej perspektywy nie wygląda imponująco, ale niektóre brewiona pięciu chłopa ledwo uniosło. Zajęło 3/4 skrzyni pełnowymiarowego TIRa.

Jeśli ktoś pyta o cenę tych świerkowych bali, z których powstanie dachowa więźba, to od razu mówię, że nie jest to żadna cenowa atrakcja - ani taniej, ani drożej. Mniej więcej to samo, co w całym kraju, ale dodatkowo trzeba szarpnąć się na opłacenie transportu. Różnica leży w jakości. Tartaki w centrum Polski oferują to, co "przyjdzie z lasu". Tnie się potem tę sęczaste sosienki na kawałki, moczy w zielonej brei i sprzedaje - nikt nie przejmuje się jakimiś normami, klasami... Beskidzki świerk (nie sosna, a świerk!) ma appellation d'origine contrôlée, a selekcja i cięcie odbywa się pod surowym okiem kontrowersyjnego szefa tartaku, który słynie w okolicy z tego, że bez mrugnięcia okiem potrafi wyprosić klienta ze swojego biura, tylko dlatego, że nie podoba mu się jego ton mowy! Negocjacje wiążą się więc z pewnym ryzykiem... Albo cię polubi i drewno kupisz, albo do widzenia.

Nic to! Struganie belek trwa... Ścianki działowe rosną... Wodociąg niepodziewanie TEŻ się buduje, bowiem koparka i trzy wielkie samochody z rurami pojawiły się pewnego ranka całkiem nie-za-po-wie-dzia-ne.

- Aaa... panowie, to... eeee... - sytuacje próbował opanować  manager projektu.

- A my u pana dziś budujemy wodociąg!

- A telefon, kosztorys, umowa...?

- To szef nie zadzwonił? Oj tam! Zaraz przyjedzie geodeta.

Geodeta oczywiście spóźnił się cztery godziny i na pytanie, czemu "zawdzięczać" owe spóźnienie, stwierdził, ze jest tak samo zaskoczony rozpoczęciem budowy i swoją obecnością w moim La Maison Faisan.

Chyba już przestaję się dziwić masowo powielanym domom z kolumienkami i "portykiem-portalikiem"... Ludziom faktycznie podoba się to, co już widzieli. Od kilku miesięcy głosować można w cotygodniowym blebiscycie  The Wall Street Journal na Europejski Dom Tygodnia i jak nie patrzeć, co tydzień Amerykańce częstują nas tym, co już widzieliśmy, a co bardziej nadaje się na miesiąc miodowy, a mniej do skalania codzienną krzątaniną. Mimo wszystko ludzie to kochają, więc cóż dziwić się Polakowi, że znów buduje to, co już widział. Jak Szkocja, to i architektura szkocka, jak Toskania, to i po toskańsku, jak Polska, to "po przypadkowemu". Więc niech i Państwo zagłosują na to, co już widzieli. Będzie się podobać, wszak jest tam bezczelnie pięknie: http://online.wsj.com/public/resources/documents/info-EURO_HOUSE_OF_THE_WEEK.html

Dla Kuryłowicza latanie nie było sportem samym w sobie, ale jak wspomniałem, przede wszystkim dawało mu możliwość globalnego spojrzenia na polskie miasta. Dlatego z taką pewnością bronił swoich tez i wizji zwiazanych głównie z zabudową Warszawy. Przeciwko oponentom wyciągał własnie broń w postaci "widoku z lotu ptaka". Był jednym z niewielu polskich architektów, którego słuchało sie lepiej niż Gehrego, czy Liebeskinda. A to, że został wybrany by poprawiać po Le Corbusierze siedzibę ONZ w Nowym Jorku stawia go w szeregu największych. Chapeau bas!