Bez zimowych strat jednak się nie obyło. Wykonawca leczy właśnie poważną grypę, więc reklamacjami nie jest dręczony - nowy sezon będzie musiał jednak zacząć od poprawki. Kładziony jesienią, na dzień przed pierwszą mroźną nocą klej i dysperbit "odparzył się", a raczej odmroził.... Na szczęście dotyczy to tylko jednej ściany...

Z wiosną panowie chwycą więc za szpadle, szpachle, pędzle i jeszcze raz zaizolują ścianę...

Od kilku sezonów można odnieść wrażenie, że branża budowlana nie ma już nic nowego do zaproponowania. Również z łódzkich targów budowlanych wychodziłem z takim właśnie przeświadczeniem. Wszystko już było, a to, co nazywane jest nowością, to nic innego, jak "wydanie drugie poprawione" tego, co widzieliśmy rok temu.Generalnie na targi - żeby nie wiem, jak wielkie były - chodzi się już tylko po to, żeby obmacać to, co zobaczyło się w internecie i wymienić kilka refleksji z wystawcami, o ile w ogóle da się im wejść w słowo. Wyuczeni formułek i cyfr chłoptasie od marketingu i handlowcy potrafią złamać największego twardziela. Walczyłem dzielnie... W sposób subtelny i z klasą podano mi natomiast katalog projektów znanej pracowni. Przejrzałem i znalazłem w nim takie oto cudo... 

No tak... Patrząc na tę fasadę można pokusić się nawet o pewną analizę: dwór murowany, otynkowany, jednopiętrowy. Rzut poziomy najprawdopodobniej stanowi nieregularny prostokąt z mocno wysuniętym z lica ryzalitem... O szlag! I własnie o ten quasi ryzalit chodzi! Jaką siłą trzeba się wykazać, żeby w taką chałupinkę z dubeltowymi kolumienkami wepchnąć od frontu taki kawał garażu!? Ja wiem, że postmoderniści nadają ton, a postklasycyzm rządzi i trzeba wstrzelić się w historyzujące gusta oraz potrzeby, ale za jaką cenę? W ten sposób dostawiano przybudówki do PGR-owskich dworów, co - jak widać - stało się inspiracją do współczesnych projektów. To typowe założenie oparte na zasadzie: jak upchać wszystko na 600-metrowej działce i jak w jednym budynku "zaangażować" wszystkie style. Na razie udało się to tylko Izraelowi Poznańskiemu.

Nieprzekonanym do architektonicznej powściagliwości proponuję wycieczkę na pogranicze francusko-niemieckie. Poniżej okolice Illkirch Graffenstaden/Ostwald k. Strasbourga.

Ale wróćmy do spraw "bażancich"... Dokonano wyboru pewnych nieodzownych "temu domu" sprzętów: w kotłowni stanie ACV, a dokładniej jego pakiet numer 10, który na parterze zasilać będzie ogrzewanie podłogowe, na poddaszu kaloryfery i oczywiście wodę użytkową. W saloniku rozsiądzie się kominek "Zuzia", albo "Amelia" z dgp. Cały czas waży się sprawa komina, wszak od czasu zaprojektowania bażanta rynek nieco się zmienił i prócz klasyka, w branży prefabrykatów kominiarsko-wentylacyjnych pojawili się jeszcze inni równie dobrzy zawodnicy. Będzie też pełnobiologiczna oczyszczalnia ecoklar, wszak gmina nie ma zamiaru dociągnąć do mojego Bażanta 150 metrów rury, a tymczasem inwestuje ogromne pieniądze w tereny wiejskie, budując własnie tam sieć sanitarną lub fundując chłopom... oczyszczalnie!

Jak nazwać fakt, że człek oka zmrużyć nie może i rano  stacza się z łóżka skatowany koszmarami z izolowanymi  flexami do DGP, PEX tubingiem i anemostatami na suficie  w roli głównej? Można wnioskować, że budowa  "ekonomicznego" Bażanta najwyraźniej wywołuje poważne  psychiczne zranienie i choroby somatyczne. I to wszystko  na miesiąc, może dwa przed powrotem ekipy budowlanej do  zimujących ścian fundamentowych. Na razie więc koniec. Ani siebie, ani tym bardziej czytelnika nie będę zamęczać osobistymi dywagacjami na temat wyboru  najlepszych rozwiązań do grzania, lania, zasilania,  wszak nie ten etap go interesuje, a gotowe rozwiązanie.

Swoją drogą na etapie przeżywania koszmarów zastanawiam  się przez co musi przechodzić architekt kiedy zobaczy  dzieło swoich rąk przerobione na wszystkie strony przez  inwestora. Ten temat zresztą gdzieś już przewiną się  wśród dyskusji na forum... Mój architekt wszelkie  przeróbki kwituje krótkim: - Do dupy! Cała robota zmarnowana... Sam zastanawiam się, czy zrobienie w  Bażancie ściany kolankowej i podniesienie budynku o dwa  pustaki nie narozrabia w jego kompozycji - kompozycji, którą autorka projektu studiowała lat kilka. I nie chodzi tu  tylko o estetykę, ale też o prawo. Nie kupuję wszak od  architekta koncepcji i tego co widać (bo to na zawsze  pozostaje własnością archiktekta, vide: niezbywalne  autorskie prawo osobiste), a po prostu fizyczny,  narysowany projekt ("widziały gały, co brały"). Idę do  szpitala, kładę się na stół operacyjny i nie mówię  chirurgowi, co ma ciąć, więc z jakiej paki mam ingerować w robotę speca od projektowania...?

Fakt. Można rozwodzić się nad przeniesieniem prawa  majątkowego do projektu i upierać od tego momentu przy uprawnieniach inwestora, ale to już inny paragraf. Efektu wizualnego i koncepcji się nie kupi - na zawsze  pozostaje własnością autorki projektu i żeby świat się  walił gwałcić tego nie można. Utwór Bażant, tak jak każdy inny powinien być nienaruszalny w treści, formie i powinien być wykorzystany tak, by nie naruszyć związku pomiędzy jego kształtem a nazwiskiem autorki. 

Moje dywagacje są oczywiście "mojsze", a tymczasem  budowlańcy przekonują, że podniesienie Bażanta o dwa pustaki plus wieniec nie zburzy harmonii dzieła, tym bardziej, że asekuracyjnie przedłuży się wtedy połaci dachu i tym samym ów gwałt na dziele nie będzie widoczny. Pocieszam się, że skoro własność leży po mojej stronie, a to najszersze prawo, to w granicach zasad  współżycia społecznego na małą modyfikację mogę sobie pozwolić. Co znaczy małą? Dwa klocki w górę i już, bo  inaczej będziemy mieli, to, co w Polsce widać na każdym kroku, czyli architekt sobie - inwestor sobie. Powiedzieć można nawet, że polska architektura, to to, że każdy ma swoją... Amatorów przeróbek uspokajam jednak, że zła architektura też jest  potrzebna, bo inaczej nikt by nie wiedział, jak wygląda ta dobra.

od dzieła Waldemara Deski?

Ja w każdym razie analogię widzę... Wrażenia estetyczne mniej więcej podobne. Jedyna różnica to zaangażowane pieniądze i rynkowa cena nieruchomości spod Kazimierza Dolnego, a tych w White Rock, gdzie zlanych z krajobrazem "oryginałów" buduje się wiele. "Folksy rural suburb" mamy i w Kanadzie i w Polsce, z tą różnicą, że to po naszej stronie jest zamiłowanie do kolumienek, wykuszy, lukarn i podjazdów a'la Blake Carrington. To zaś intelektualna podnieta dla ćwierćinteligentów, którzy własnie tak definiują przyzwoitą architekturę i urzędników, którzy na takim wzorze wyrobili sobie wyczucie estetyki. O ile o propozycji kanadyjskiej pisze wallpaper.com, o tyle o propozycji polskiej przeczytać można w segregatorach powiatu, który nakazuje Waldkowi Desce rozbiórkę chaty, bo ten wcześniej nie odmeldował się w urzędzie. 

Panie Waldemarze - oby do wiosny!