Dwa kolana, to czysta przyjemność, ale -naście zakrawa o perwersję. Na dodatek, każde pod innym kątem.

I nich nikt nie mówi, że mężczyźni tylko o jednym. "Takie" fantazje w architekturze to normalka - wystarczy spojrzeć na Pałac Kultury i Nauki.... Zapewne Rudniew nie "to" miał na myśli projektując ową "szczałę", ale przypuszczam, że współpracujący z nim Polacy coś jednak chcieli zademonstrować podnosząc gmaszysko ze 120 do prawie dwustu metrów.

Ale wróćmy do bażancich poziomów kanalizacyjnych: najpierw leżały...

Potem się prężyły, ale niestety nie tam, gdzie trzeba.

Po dokładnych pomiarach, które osobiście dokonał sam manager projektu (c'est moi), należało panów majstrów jeszcze raz ściągnąć i nakazać skorygowanie 30-to centymetrowych niedokładności. Zrobili-zainkasowali-pojechali, z zapewnieniem, że jak coś nie będzie grało - natychmiast poprawią. 

Element gastryczny, czyli fragment jelita grubego. 

Robocizna pozostała na wcześniej wspomnianym poziomie, natomiast cena materiału w ciągu jednej nocy skoczyła o 100 proc. Krótko mówiąc, na poziomy w Bażancie przeciętna marketowa kasjerka  musi wydać jakieś półtorej pensji.

Pierwszy transport z porothermem do rozpoczęcia nowego
sezony utknął w błocie z drugiej strony „wielkiego miasta” i ostatecznie w
weekend nie dojechał. Kolejny transport już w poniedziałek – tym razem pierwsza
próba przed cegłą pełną (0,75zł za sztukę) i cementem (poniżej czterech
stówek!). W sobotę dopisał natomiast hydraulik do układania tzw „poziomów”.
Popatrzył, podumał i tu posłużę się Tuwimem: „Moja fachowa wymowa oraz nonszalancja, z jaką sypałem
zasłyszanymi po raz pierwszy w życiu terminami, zbiła z tropu ascetycznego
ślusarza. Poczuł, że musi mi czymś zaimponować. - Ale teraz nie zrobię, bo
holajzy nie zabrałem. A kosztować będzie... - wyczekał chwilę, by zmiażdżyć
mnie efektem ceny - kosztować będzie...”

- 400-500zł robocizna,
kolejne czterysta materiał... I tu faktycznie nieco mnie „zmiażdżył”, wszak ilu
z nas w pół dnia zgarnia 5 stówek? Przeliczając na miesiąc, to jakieś 15 tys.
zł...

Głośno: „- To niedużo - odrzekłem spokojnie. - Myślałem,
że co najmniej dwa razy tyle...”

Chwilowo, więc Bażant służy jako wielka piaskownica i nikt
nie zdaje sobie sprawy z tego, że za chwilę będzie tu stać dzieło o lekkości
Santiago Calatravy, nonszalancji Vincenta Callebauta i funkcjonalności Le
Corbusiera... Wszak ku czemu zmierza architektura? Rysownik „Muratora” też się
kiedyś nad tym zastanawiał, zaczynając własnie od Le Corbusiera i jego Villi
Savoye...

A jednak branża potrafi pozytywnie zaskoczyć. Jeszcze nie
zostałem klientem pewnej kominkowej firmy, a już oddzwaniał do mnie jej serwis
(z którym wcześniej próbowałem się skontaktować) i nieświadomy niczego pytał,
czy u mnie wszystko w porządku... Przecieram oczy! Ale to prawda... Okazuje
się, że warto poszperać w ofertach, by znaleźć produkty z rodzimego rynku, ale
niekonieczne te, które osiągają na nim szczyty sprzedaży i popularności.

Ponieważ na placu budowy jeszcze przez
chwilę hulać będzie wiatr, pozostanę w zimowym klimacie felietonowym. Ostatnio
było słodko, więc teraz kilka refleksji o kicie, jaki architekci potrafią wstawić
nawet autorowi pisma branżowego. Odsyłam do marcowej Architektury, a tam do
opisu pięknego bądź co bądź domu... W bryle klasyk, w założeniu pełna
nowoczesność, ale i... ekologia. Słowo – klucz, którym autorka otwiera przed
nami swój świat fantazji i poezji, wszak pisze o domu pasywnym, „którego forma
i estetyka wynikają z bezpośredniego przełożenia zasad zrównoważonego rozwoju
na architekturę”, „techniczne rozwiązania, ekonomia, ekologia, naturalny styl
życia, zielone materiały...”.

Tutaj przeżyłem ekstazę i cud, że
przeżyłem, bo wiele bym stracił, wszak ów dom „nie ma drogich pomp ciepła i
kolektorów, za to jest... klimatyzator naścienny”. O bogowie! Klimatyzator i
ekologia? Mój wniosek, że autorka nigdy w życiu nie konserwowała klimatyzatora,
więc nie ma bladego pojęcia o ekologiczności, więc architekci dalej mogą jej
makaron na uszy nawijać: „Ściany i sufit pokryto płytami OSB” – w kontekście
ekologii różnica między drewnem/ceramiką a płytą OSB jest taka, jak miedzy
Airbusem 380 a Wigrami 3.

I już bym uwierzył, że projektanci, a
jednocześnie mieszkańcy domu nie wydychają nawet CO2 i nie korzystają z toalety,
gdyby nie fakt, że „zrezygnowali z trawników (ich pielęgnacja nie jest eko), w
zamian teren wyłożono geowłókniną, która nie pozwala na rozwój chwastów, (...)
a rozsypana kora tworzy zdrowe poszycie gleby”. Niech mnie kule... Tutaj to już
nawet bogowie nie pomogą, bo jak walczyć z przekonaniem, że lepsze jest
zakiszenie ziemi pod włókniną i korą, niż zwykła trawa. „Trudno wyobrazić sobie
lepszy sposób promowania życia zgodnego z naturą” – konstatuje autorka.
Wzruszające.

Na koniec dowcip wyszperany gdzieś w sieci, wyjątkowo
trafnie opisujący rzeczywistość, o której już wielokrotnie wspominałem: Lew chciał postawić w lesie dom kultury. Poszedł
po pozwolenia - nic nie załatwił. Wysłali sprytnego lisa... Ten też nic nie załatwił. Ostania nadzieja w
zgrabnej sarence i znowu nic! Złą passę próbuje przerwać osioł: - To może ja
pójdę? Wszyscy w śmiech, ale po dwóch godzinach osioł wraca z kompletem
dokumentów. – Jak ty to zrobiłeś?! – No... Normalnie... Gdzie nie wszedłem - ktoś
z rodziny.

Mesdames et Messieurs, chapeau bas, a nawet a genoux, jako ten Jurand ze Spychowa pod murami Szczytna..., a dopiero potem chapeau bas!

Podkreślam ‘panie, panowie’, bo z pewnością nie urzędnicy z lokalnego starostwa powiatowego. Gdybym rzucił im na biurko taki projekt, najpierw spojrzeliby na mnie tępym wzrokiem, a potem odesłali do windy. Nowe otwarcie w historii Archeco, to fakt, który – cytując klasyków komunizmu – „ożywi nadzieje sił rewizjonistycznych (to ja!) na przekreślenie wyników agresywnej wojny architektury barokowozalatującej”. ALFA powala... [http://www.domdlaciebie.com.pl/?str=aktualnosci&id=119]

Myślę teraz, jak tu by można było wcisnąć to atrium w moją bieda-chatę, tak by zadośćuczynić sobie, a i starostwu... Pomysł nierealny i głupi, podobnie, jak prostowanie dachu Bażanta i dostawianie mu kolumienek, jak zapałki (dziennik budowy z takim „dziełem” pojawił się w internecie...).
Ale pozostańmy przy temacie i postępowej nomenklaturze: „Troska Archeco, a szczególnie rozpoczęcie powszechnej akcji kształtowania postaw, pociąga za sobą proces wdrażania i unowocześniania nowych propozycji”. Jakby powiedzieli kumple spod bloku: Pani Majo Rosłanowsko – szacun!

Wracając na własne podwórko, dementuję informację z poprzedniego postu o „Zuzi, czy Amelii”. Im głębiej w las, tym więcej drzew, dlatego poszukiwania tego właściwego wciąż trwają. Powodem odejścia od pomysłu zakupu wyżej wymienionych są niezbyt jednoznaczne oceny użytkowników. Co to znaczy? – nie powiem, wszak proces o zniesławienie miałbym murowany.