Znajomi mówili, że będzie ciężko, Murator co drugi numer sugerował wzmożoną czujność, a znając filozofię "muratorowego" budowania inwestor powinien sie ubezpieczyć i zatrudnić sztab inspektorów oraz kierowników. Fachowcy pracujący na budowach wciąż mają fatalną markę. Mieli pić, kraść, zataczać się, chędożyć lokalne dziewoje i spadać z rusztowań.
Tymczasem nic z tego! Ech, jakże się nam rynek sprofesjonalizował... Polski współczesny majster wchodzi, ogląda, doradza, zawiera umowę, robi i wychodzi, a jak ma wolne terminy, to męczy managera projektu, czy czasem coś by się jeszcze nie znalazło.
Wtedy inwestor dowiaduje się, że te ściany, to wypadałoby poprawić, tu możemy zrobić tak, a tam inaczej. Tak też gwałcon manager projektu dał się namówić na szybkie poczynienie tynków zewnętrznych. Odlicza więc czas do momentu, kiedy przestanie w nocy wiać od Moskwy, a zacznie od Pragi i wspomina wszystkich fantastycznych ludzi, którzy przyłożyli swoją fachową rękę do Bażanta: Jakuba z ekipą, Walentego, Piotra, Pawła, i teraz kolejnego Piotra z chłopakami, który niemogąc zadość uczynić pomysłom managera - montując marketowe "kręcone" schody - sam uformował ze stali konstrukcyjnej zwykłej jakości S1 zawijas na strych. Połowy roboty się nie pokazuje, ale niech tam...

Ze strychu w dół... 

Z "pięterka" na strych.

 Wszelkie podpory są oczywiście tymczasowe

Konstrukcję utrzymują dwie łapy, a usztywni ją centralnie poprowadzona pionowa rura wykradziona w "najlepszym momencie" z lokalnego klubu go-go.

Konstrukcja chwilowo wygląda, jak wyciągnięta ze składu złomu. Być może zostanie polakierowana, choć to właśnie surowa stal "smyra" managera projektu... Meandrujące względem osi konstrukcji stopnie pociągnięte zostaną białą bejcą... Wszystko w przestrzeni otwartej aż po kalenicę, tak by doświetlić cały "pion komunikacyjny" i nadać lekkości konstrukcji.

***

Rozwija nam się naród, rozwija... Roboty wykończeniowe to w końcu okazja do peregrynacji ku poznaniu – poznaniu tego, o czym manager projektu nie pomyślałby nawet, że istnieje. Jako człek, któremu do życia starczają galoty i coś, co do garnka można włożyć, do tej pory świetnie czuł się z pustakach, cementach i żwirach - teraz z dziecięcą radością odkrywa osiągnięcia ludzkości. Te podświetlane LED-ami kafelki, quasipompejańskie mozaiki, stiuki w wiaderku, które nie są stiukami i deski sedesowe z piaskiem oraz muszlami z Karaibów... Ech... I jeszcze deski sedesowe samoopuszczajace się. To jest to!

Szczyt estetyki, "Tatry" wzornictwa.

Autor projektu widocznie nie ma prawa jazdy. Zauważamy silne wpływy Polskich Kolei Państwowych. 

Co by nie przytrzasła.

Dokonując ekwilibrystycznych ruchów manager projektu osobiście przetestował takową w markecie próbując doświadczyć, czy owe udogodnienie to ukłon w stronę higieny, czy bezpieczeństwa mężczyzn? Ponieważ sam czuje się bezpieczny zakupił produkty normalne i tym samym uwolnił się od ordynarnego braku umiaru, jaki mógłby go dotknąć podczas kolejnych zakupów. Z resztą, co tu celebrować toaletę? Tu manager projektu napomniał pewna osobę z dalekiego zaścianka, która nie nawykła do ceramicznych toalet i wchodząc do bloku stwierdziła z obrzydzeniem: "Jak można srać i spać pod jednym dachem...". A no można! Przy tej "toaletowej
okazji" warto wspomnieć wydany w 1843 roku poradnik Karoliny Nakwaskiej "Dwór wiejski. Dzieło poświęcone gospodyniom polskim, przydatne i osobom w miescie mieszkającym, przerobione z fr. pani Aglae Adanson z wielu dodatkami i zupełnem zastosowaniem do naszych obyczajów i potrzeb". I cóż tam piszą o toaletach?

"Wszędzie za granicą wychodki są w domach mieszkalnych, zawsze jak najbliżej dla wygody umieszczone, bardzo czysto utrzymane, szczególniej w Niemczech i Anglii (...). Nie mając przeznaczonego miejsca na wychodki, lub nie mogąc ich w domu urządzić dla niskiego położenia lub innych przeszkód; z biedy radzę ci stolce postawić, gdzie w ustronnem miejscu w przystawce jakiej, ale nie w głównej sieni jak to czasem u nas się zdarza. Aby siedzenie było zawsze czyste, dobrze mieć w każdym wychodku deskę z dziurą do nakrycia go". Smacznego.

Każdy szanujacy sie współczesny architekt na swoim dziele powinien umieścić "tutkę", która dla współczesności jest tym, czym strzeliste okno i rozeta dla gotyku, albo kopuła i tralki dla renesansu. Żeby dom był współczesny musi mieć ową "rułę", z jednej strony koniecznie z przeszklonym wylotem (żeby się gazy nie ulatniały?). Co jest z drugiej? - zazwyczaj nie widać, choć na pewno jest tam coś, co pozwala uniknąć przeciągów. Mozna wnioskować, że jest to ukłon w stronę kontenerów, do których władze miast bardzo chętnie przeprowadziłyby niepłacących czynszu "soc-lokatorów" (casus magistratu w Łodzi). Japonia poszła o krok dalej, ostatecznie kończąc epokę miniaturyzacji. 

***

Manager projektu zastanawia się, jak posadzić tutkę na Bażancie, a majstrowie zabierają się za tynkowanie ścian zewnętrznych. Prace przygotowawcze przywróciły jednak wspomnienia sprzed ponad pół roku, kiedy manager projektu został komisyjnie zignorowany przez znanego producenta dachówki. Teraz na bażancie potrzeby wypiął się producent tynków spod znanej marki sponsorującej kolarzy na Giro d'Italia. Umówiwszy dostarczenie półproduktów do mieszalni na poniedziałek, do wtorku ich nie dowiózł, zapowiadając następnie transport na czwartek wieczorem. Za namową wykonawcy podjęto jednak decyzję o pozostaniu przy wspomnianym producencie, zmieniając jednak dostawcę. Managerowi pozostaną więc złe wspomnienia, ale też półtoramilimetrowy przeklęty baranek, bez którego dziś nie może się obyć żaden polski dom. Baranek i kornik - jako ta tutka na współczesnej architekturze. Musi być i już i żaden wykonawca nie godzi się robić tynku "na gładko"

***

Prace nad tynkami wymusiły prace nad koncepcją parapetów zewnątrznych. Te mają być kontynuacją "rytmu" dachu. Dlatego w garażu oczekuje już prawie setka rybich łusek.

Ponieważ bażancie drzwi nie są duże (bo i po co?) zostaną optycznie nieco powiększone prawie do szerokości sąsiednich okien i zrównane z linią tychże. W ten sposób fasada zacznie równomiernie "taktować". Do całej operacji posłuży erzatz kamienia Roma- Coś Tam- Piasek Sahary.

A le najpierw tynk:

 CDN...

Oto jest i oto nastał ten czas... Manager projektu będzie mógł wszelkiej maści majstrów poprosić o opuszczenie lokalu i sam dać zadość swoim męskim chuciom. Maison Le Faisan Blanc otrzymał tynk w kolorze FM8000 (po naszemu: mleko prosto od krowy) i tym samym nikogo już najmować nie trzeba (przynajmniej na jakiś czas). Dotychczas kastrowano managera projektu pracami wszelkimi, tym samym odbierając mu męska potrzebę samodzielnego wbijania gwoździ, mieszania w zaprawie, piłowania, szlifowania, burzenia i budowania... Czyli tego wszystkiego, na co i tak nie miałby czasu. 

Perspektywa wiosennego zasiedlenia Bażanta oddala się, jak wielkanocny zając. Manager Projektu ledwo zipie pełniąc rolę robotnika, inteligenta, matki i ojca, męża i żony, nadzorcy i kierowcy, zaopatrzeniowca i pracownika koncepcyjno-antykoncepcyjnego... I mimo że, jako ten Karol Levittoux za ideę przeprowadzki podpaliłby się, najpierw podsumowuje uszczerbki na estetyce, których doznał Bażant w wyniku działalności kolejnych ekip dłubiących w jego trzewiach.

Kafelkarzom radzi więc nabyć otwornicę do ceramiki (47zł), a nie rżnąć jej na chama szlifierką kątową i obdłubywać cęgami. Radzi też pamietać, że w ścianach są puszki z kablami, których nie należy chować pod płytkami. Elektryk zaś niech nie myli kabli, bo "beemę" przed licznikiem wywala, hydraulik niech wąż od syfonu wkłada do rury kanalizacyjnej, bo cieknie po galotach, spec od rozdzielaczy CO niech wkręca zaślepki, bo salon zalewa... Gazownicy powinni pamiętać o lutowaniu muf na miedzianych rurach, bo gaz się za szybko ulatnia i nie zdążamy łapać.

I już możnaby powiedzieć, że spece partaczą, jak chińskie fabryki, gdyby nie to: