Największe świństwo, to wygrać konkurs, zgarnąć kasę i przestać się odzywać. Nie ma co się jednak dziwić. Wielki finał konkursu na najlepszy blog przypada w momencie wielkiego finału na budowie, kiedy to najczęściej tak zwany inwestor (czytaj: bankrut) przejmuje pałeczkę i sam bierze się do urządzania, sprzątania, przeprowadzania, a nawet re-mon-to-wa-nia.

...bo gdzież posadzkarzowi przyjdzie do głowy, żeby nie zabryzgać ścian betonem, a majstrowi od kafelków, by nie opierał ich o świeżo gipsowane połaci... Manager projektu zaapelował jednak do siebie o mobilizację i powrót do blogu (nie 'bloga', jak chce większość ludu), wszak wiadomo, że ani on sam nie zszedł z tego padołu, ani też Bażant się nie spalił. Żyje sobie ptaszyna swoim nowym życiem, manager projektu zaś jako ten lew salonowy wyleguje się na kanapie, wszak nie wziął pod uwagę przestrogi kolegów "dom pod dach, a chłop w piach". Mierzy nadciśnienie, jednocześnie pełniąc rolę maszyny wieloczynnościowej z ulubioną przez niego funkcją 'babysitter'. Bażant - choć zamieszkały - stoi więc nieco odłogiem w jesiennym błocku
i czeka na wykończenie detali, bo nie da się przecie wstrzeliwać kołków z dzieckiem na ręku. W czasach nierównouprawnienia wszystko było proste: mężczyzna jadł i tyrał, kobieta gotowała i wychowywała. Współcześnie mężczyzna je, tyra i wychowuje, a kobieta... jest równouprawniona. Toż ci dopiero mistyka emancypacji! Czymże jednak byłby współczesny chłopina ze swoją pensją, bez wsparcia bogatej żony...? Hmmm! W sumie można byłoby się dać adoptować premierowi i wtedy fucha na Rębiechowie, albo u Marcina P. murowana, można byłoby się też zapisać do PSL. Tam też ponoć dobrze dzielą stanowiska. Niestety za blog w mojdomdlaciebie.pl nikt managera projektu nawet w budimeksie nie chce zatrudnić, więc nie pozostaje mu nic więcej, jak być równouprawnionym i po wielokroć dłużej niż w patriarchacie wykańczać dom.

Powstał więc "salonik art deco", „salon hi-tech”, sypialnie, łaźnie, szwalnie, pralnie, a wnękę przeznaczoną na zabudowę commandorem, czy inną suwanką rozpiera zwana konfesjonałem neorenesansowa wielopokoleniowa szafa, która - gdyby nie panująca
we wnęce ciasnota - przechyliłaby się jako ta jodła na gór szczycie. Gdzie nie spojrzeć, zewsząd wyzierają ślady bytności osób małoletnich, toteż nawet sfotografować się tego nie da, bo po cóż komu oglądać misie i lale.

Manager projektu spieszy więc z odpowiedziami na najczęstsze pytania wiecznie nurtujące budujących Bażanta:

Po pierwsze: czy podnosić ściankę kolankową? Można, ale maksymalnie o dwa pustaki plus wieniec. Lepsze jest wrogiem dobrego, a każde „więcej” spowoduje, że chata wyglądać będzie jak młyn, albo skład na słomę:

Po drugie: czy daszek nad wejściem wyciągnąć , podnieść, przeciągnąć...? Jasne, że nie! Nie łamać dachu, bo będzie wyglądać, jakby coś na niego spadło:

Po trzecie: a może jednak ten daszek ten-tego..., kolumienki... Hę? Nie! Chatka z gankiem przykrytym tympanonem podpartym kolumnami, to zupełnie inny projekt, to nie Bażant. Dla „kolumienkowców” jest coś takiego, jeno niech sobie potem wysoki żywopłot wyhodują, co by z ulicy nie było tego widać:

A tymczasem manager projektu bierze się za rozrysowywanie poręczy i poszukiwania spawacza, który za rozsądną cenę pochyli się nad łódzkim wzornictwem z lat dwudziestych:

***