Urynalia 2011 w pełni, po strychu niesie się nęcący wszystkie okoliczne mruczki aromat wełny mineralnej, a układaczom kabli krzepnie z zimna pod nosem. Manager projektu zafundował im otwarte 24h na dobę okno, nieco już zmęczony tą la parfumerie parisienne, która okazuje się nawet myszom nie straszna, wszak te - wtargnąwszy do otwartych pomieszczeń - zżarły kartony z gresem (gres zostawiły). Ciągnie więc po łydkach, ale zrzuciwszy to na karb korporacyjnej dyscypliny w pracy podziwiamy zwisające u sufitu świńskie ogony.

"Kablowcy" trzymają się projektu sumiennie, dokładając gdzieniegdzie po gniazdu czy włączniku, ale na wyraźne życzenie managera. Pod nosem zachodzą jednak w głowę, po jakiego grzyba było projektować tak rozbudowany system bezpieczników do tak prostej instalacji. Wprowadzą więc korekty.

Czego jednak manager projektu zrozumieć nie może, to konstrukcja umysłowa wszelkich majstrów, którym ich własny mózg - i to wszystkim, jak jeden mąż - podpowiada, by do wszystkiego używać paczek ze styropianem... Do siedzenia, do stania, do podpierania... Trach! Łamie się płytę na pół, by posadzić zad na ciepłym. Panowie! Jedna paczka pięć dych stoi, a przez rok budowy wydeptaliście i wysiedzieliście ich już ze dwie! A żeby dosięgnąć sufitu korzysta się z drabiny, a nie ze sterty styropianu!

*** 

Będąc wcześniej upomniany przez głównego wykonawcę, by nie izolować dachu przez wzgląd na hektolitry wody zalegające w przyszłym tynku i wylewkach manager projektu zdecydował się na deficyt ciepła. Ku jego zaskoczeniu nawiedzający Bażanta tynkarz zakręcił nosem słysząc, że pod dachem jeszcze hula wiatr. I
bądź tu mądry... Widocznie ma słabe nery, a o zapalenie pęcherza w tych warunkach nie trudno. I tym sposobem znów wróciliśmy do moczowej tematyki, wszak w ramach listopadowych Urynaliów będzie montowana też oczyszczalnia ścieków. Zaczęło się od Wobet-Hydret, potem był Ecoklar z Ecoventis, potem Ekosystemy, w końcu stanęło na Ekopolu Łęczyca. Ale o tym gdzieś w połowie miesiąca, a tymczasem odwiedzamy w stolarni drzwi wejściowe, niewierną kopię płycinowych wrót ze wspominany już po wielokroć domów XIX-wiecznych saksońskich osadników.

Drzwi „epokowo” muszą się zgadzać z profilowanymi krokwiami, stąd decyzja, by zajął się nimi wysocekwalifikowany stolarz. Problemem okazały się jednak znaki czasu, które swoje piętno odcisnęły też na Bażancie. Drzwi sprzed 150 lat były niższe i szersze, przez to bardziej proporcjonalne były szerokości płycin i ramy. Współczesne są wyższe a węższe...

Na deser kontynuacja tematu „Skąd my go znamy”?

Brak proporcji, chęć załadowania w jeden projekt wszystkiego czym sztuka architektoniczna dysponuje i mamy... Garfilda!