Przypatrzywszy się z atencją temu, co imć kreślarz w transie,

wprawną kreska wyrysował w kwestii patio przy Bażancie,

Jakub - murarz, zacna dusza, człek rozważny - rzekł z przekąsem: - Kostkę kłaść trza!

Ładna, tania, nie odpada.

Pan posłucha! Dobra rada!

Gresy, kafle, bałamuctwo. Przyjdą mrozy, zetną tęgo

kleje, co to trzymać nie chcą,

szukaj potem wiatru w polu! Taras z bruku, to jest sedno!

Zgwałcon niemal pan kierownik wciągnął pludry aż za pępek. Rzekł:

- Niech będzie mój Jakubie. Ciężkim krokiem ruszę w pole sprawdzić, co na kramach oferują.
Się spodoba - to i kupię! Nie spodoba - nie męcz więcej!

Wiem, że wilgoć, wiem, że mrozy. Przygnieć płytki artylerią, posadź czerni garnizony - nie odpadną! Ja ci ręczę!

Przekonujesz...? A niech będzie.

Wizyt kilka szybkim krokiem odbył zaraz pan kerownik: patrzał, badał i oceniał:

- To psu braty, chłopskie synki! - krzyknął.

- Lepiszcz z wodą namieszają, sztancę mazią zapaćkają,

a ty grosza nie szczędź człeku. Płać tu za to, jak za zboże, bo to kostka! Mój ty Boże!

Pięć dziesiątek złotych polskich?! Metrów wiele! Nie ma mowy!

Lejcie majstrze chyżo beton - taras będzie cementowy,

ceramiczny, rzymski, grecki, południowy!

Bruki sobie poczekają - Rzym nie z razu zbudowano, to i Bażant czekać może.

Czasy sute może przyjdą, to nie kostkę kłaść będziemy, lecz granita i marmura!

Spekulantom nos przytrzemy, sakwą praśniem tam gdzie trzeba

- beton zmieciem młotem tęgim, damy kamień po horyzont i szlachetną tą materią zrobim Luwry, Amsterdamy.