Tego typu architekturę manager widziałby co najwyżej na terenie ogródków działkowych "Stokrotka", a jako element z natury wrogi kolektywizmowi, nie wyobraża sobie budowania na zasadzie "samopomocy/komuny". Sama idea jest jednak o tyle ciekawa, że w realiach brytyjskich jest do zrealizowania - w realiach polskich... Hmmm... Byłoby chyba trudno. Raz, że architektura nie TA (brak kolumienek), dwa: kwestie formalno-biurokratyczne, trzy: panie ze starostwa miałyby wielki kłopot ze zrozumieniem, o co petentointruzowi chodzi. Poza tym, jak to opisać w drukach!? Zainteresowanych zjawiskiem odsyłam do życiorysu Waltera Segala, a także tutaj:

http://web.mac.com/mice/iWeb/TheMeetingRoom/Home.html

i tutaj:

http://api.ning.com/files/SiN-IfESrTDzWA7ESktnyxv*zqlYLN4scz31NVENQqihhDv9nNxTZ1OXoTFTDZaHEx1L6Zl*AH-DeqL5uBbpsoSNWy35mujQ/200405SEGAL.pdf

Jeśli ktoś spytałby co kosztowało najwięcej przy budowie Bażanta, manager projektu odpowiedziałby, że chyba gwoździe do zmontowania więźby pod karpiówkę. Jeśli pytanie dotyczyłoby firmy, którą odradza, to powie, że zwalnia cały dział dystrybucji producenta dachówki, który dwukrotnie złamał świętą zasadę dekarstwa, że materiał na dach musi być z jednego źródła, z tego samego wypału, z tej samej gliny itd.

Wracając jednak do wspomnianych "marmuren", manager projektu zdziwił się zoczywszy kominy. Wybrawszy wcześniej marmuropodobny tynk mozaikowy do ich otynkowania oczekiwał równie marmurowego efektu. Efekt ma raczej... murowany.

Dlatego - wracając do lektury lipcowego Muratora - z nostalgią patrzę na ten piękny dom z okładki, który jest niedoczekaniem w większości gmin w Polsce z powodu miejscowego planu, napisanego przez starszego referenta. Swoją drogą, ciekawe, czy do miejscowych planów wpisują też ganki z kolumienkami lanymi z betonu do kartonowej tutki z castoramy, czy innego obi? Gdyby tak jeszcze jednym dekretem nadzoru, starostwa, czy innego psia ich mać inspektora deszcz dało się  odesłać znad placów budów, to może łyknąłbym te urzędnicze dobroci, wszak moi beskidzcy "wysokopienni" dachu skończyć nie mogą właśnie z powodu deszczu... Główny wykonawca też czeka, bo jak tu kominy tynkować skoro leje?

Ostateczny wygląd daszku nad wejściem po "ubraniu" w dachówkę.

Manager projektu ostatecznie dokonał ustaleń z firmą handlową dostarczającą dachówkę. Z powodu źle przygotowanego zamówienia na budowę dotarło ok. 60 proc. właściwego materiału. Reszta nie dojechała, albo dojechało nie to, co potrzeba. Inwentaryzacja trwała długo - "niespodzianki" wychodziły przy otwieraniu kolejnych palet. Manager ma więc miesięczna obsuwę w czasie bo brakujacy materiał przyjedzie w drugiej połowie lipca!!! Czy firma handlowa planuje zadośćuczynienie? Jak dotąd nie zdradziła swoich planów.

Z tego dachu manager projektu jest po prostu dumny.

Niektóre detale podejrzano w zabytkowych chatach saksońskich osadników w centralnej Polsce.

Jesienią straszy lipiec

Materiał Creatona zaskoczył dekarza. Pod względem jakości na plus, bod względem "pomyślunku" na minus. Po pierwsze brak w ofercie długiej dachówki okapowej, o której wspominano wcześniej, po drugie, zbyt szerokie dachówki startowe/krawędziowe 5/4 w stosunku do przykrywajacych je dachówek 3/4. Wykonawca zdecydował więc, że każdą z osobna przycinać będzie na taki wymiar, by dobrze przylegały do siebie na wszystkich płaszczyznach. Jak twierdzi przedstawiciel regionalny, tak już w Creatonie jest i inni dekarze "jakoś sobie z tym radzą".

1. Dachówka 3/4, 2. Dachówka 5/4 do przycięcia, 3. Przycięta krawędź...

...i sterty "ołówków".

Lachowice rodzą idealistów, dlatego mistrzowi nie dało się też wcisnąć, że kominek wentylacyjny ma leżeć tak, jak chce tego producent dachówki, czyli byle jak.

Firma ucina dachówkę leżącą powyżej kominka pod kątem prostym i... i... I...?! I wystaje sobie z dachu takie coś. Poszukujemy więc otwornicy do ceramiki fi130, żeby pokazać, że można lepiej, czyli wpuścić kominek przez otwór, a nie oberżnąć i pójść dalej. Teflon zlazł z patelni i po woli wychodzi, że niemiecka dokładność, to już tylko mit.

Tymczasem o codziennym spokoju nie ma mowy. Nad Bażantem z trudem powstaje dach, wszak prestiżowy materiał od prestiżowego producenta dojechał mniej więcej w jednej drugiej prestiżowej całości, konstruktor na wszelki wypadek przelicza wytrzymałość prefabrykowanych kominów, a kierownik budowy przeładowuje spluwę na widok wykonawcy murarki. Wykonawca nie jest dłużny i na widok srebrnego audi gotuje procę. Ot! Trafiło na idealistów. Manager projektu stara się trzymać sznyt, choć łysina błyszczy mu od deszczu, który cieślo-dekarzy przegonił do rodzinnych Lachowic. A niech sobie chłopaki pooddychają beskidzkim powietrzem i w końcu uczczą "Piotra i Pawła"... nazwijmy to... higroskopijnie.

Przed kilkoma tygodniami pojawiło się pytanie, jak to po podniesieniu Bażanta o ściankę kolankową poradzimy sobie z daszkiem nad wejściem? Otóż nie trzeba było nic radzić. Decyzja managera projektu była krótka. Chcę tak:

Przy wydłużonych okapach nie ma sensu jeszcze bardziej wyciągać poza obrys dachu "daszku" nad drzwiami, bo zwisałby dużo za daleko. Dlatego wejście zostało zaakcentowane jedynie uniesieniem o szerokość krokwi na samym jej końcu. Mogę też uspokoić, tych, co martwili się, że lekko podniesiony Bażant będzie "piał" nad okolicą:

Tyle go widać z ogrodu (to czerwone w tle, to membrana). Od frontu będzie podobnie, tak by uśpić ciekawość niedzielnych spacerowiczów, już teraz zaglądających przez pręty w bramie i rozdziawiających gęby na widok karpiówkowego strzelistego dachu.